EN

EMOTICON  ;‐) by Maarten Janssen

A face? Two eyes, a nose and a mouth – that's about it, and in actual practice the quartet need not even be complete: two windows and a door, screws next to a handle, headlights next to a grill, circle, square, triangle; expressive faces are popping up everywhere: indignant, smirking, piercing, serene. When, however, a facial expression lasts endlessly – what comes to mind, for example, are the Kopfstücke of Franz Xaver Messerschmidt [1] –  an expression will lose its credibility. Someone or something cannot be permanently surprised or delighted. The laughing woman on a painting by Frans Hals is    Malle Babbe. And after a while even a poker face will be without cause. 

Formula

The human figures in Anuli Croon's stagings occur; they do not exist. Anatomy and patterns deny the spatial suggestions of perspective and cover. The interior or exterior enclosing the figures thrusts itself forward and absorbs them. The figures themselves are partly the result of stencil and stamp and in consequence have exchangeable senses. Left arms have right hands and there are figures that have another's senses. In the same way that the little table in the Odyssey in each room of every palace has a beautiful polish, the senses move along from one figure in this painting, to the other in that. To show what? They present themselves as formats, as seemingly reassuring clichés. They are conscious of it, would have liked to present themselves differently, but are restrained by a lack of drive or a surplus of pressure. Is that correct?

Lupus

In the painting 'Wind's up VI', one of the romping figures has eyes and a nose, another has a nose and number three has none of these. The lack of senses invites speculation: being a blank leaf, having no profile or marked individuality, standing amazed or being blind, losing face, not being seen or not wishing to be seen: "Bene qui latuit bene vixit" [2], and: "L'enfer, c'est les autres" [3], but staying in concealment in the year 2015? All and everyone whistles and points at himself. "Les autres" are iconic and representative. "The others" create a profile and feed the discourse. This way failures are pointed out rather frankly, but opting out is more deadly than the wolf.   

:‐x with a flick of the wrist

Mouths in particular have to pay for it. Hear no evil, see no evil – observe but keep silent. Colloquial speech is disappearing, leaving the more universal gesture as a means of communication. But does that make the message more authentic? Figures are playing themselves, like Le Charlot in the Ballet Mecanique [4]. They produce an effect and disintegrate, but who or what moves them remains a mystery.

"That deaf, dumb and blind kid sure plays a mean pinball... There has to be a twist" [5]. The 18th century discovered the noble savage, the 19th century the idiot savant, the 20th century the disabled pinball wizard with a supple wrist; and the 21st?

Dr. Awkward

With this triple deaf – dumb – blind, the nose has got out of the picture. An all too obvious device. Noses are vulnerable and hardly elegant, as a rule. You don't powder your nose to make it attract attention. When you want to be an idiot you make it big and red. And if you have a big red nose, but don't want to be an idiot? Then you can be a Pilot – which in this context means: a chameleon5. The Croon chameleon suit may come in a camouflage material, but is usually red, yellow or blue or has eye-catching patterns in strong colours. Fluor, chrome, aeroplanes, telephones.

Noses play a striking role in Anuli Croon's work. They are in the way, are jutting out the flat mask, are forbidding and demand empathy. When you take a close look at the paintings you will discover leak paths in and under the skin, corrections, the texture of a sponge, an occasional brushstroke; not conspicuous, but unmistakable handwork. All paint has been applied with great devotion, with love of the protagonists, who have to persist, whatever their failings.   

The original as a copy

Standing in front of covered windows and behind the one-way mirror that is the painting, the figures are preparing themselves for the confrontation with the outside world, inspecting their clothing, striking a certain pose. Ungainly, elegant, constructivist, international-Gothic?

With painted faces and open minds the newfangled citizens enter the public arena in performances where they form coalitions and fight one another at the same time. All stylistic devices are allowed here to embrace others or put them in a hold, scrambling before the eyes of the viewer. 

Maarten Janssen (1960) is a visual artist who lives and works in Rotterdam and Berlin. 

1 Franz Xaver Messerschmidt / Duits‐Oostenrijks beeldhouwer / 1736 ‐ 1783

2 "Bene qui latuit bene vixit" / Tristia / Ovidius = Gelukkig diegene die zich goed verborgen hield.

3 "L'enfer, c'est les autres" / Huis Clos / Jean‐Paul Sartre = De hel, dat zijn de anderen.

4 Dudley Murphy en Fernand Leger 1924: (Le Charlot présente le) BALLET MÉCANIQUE.

5 "That deaf dumb and blind kid, sure plays a mean pinball.. There has to be a twist".

6 Combat II - Rode Neus I, 170x140cm, matte acryl / canvas, 2001 ANULI CROON

Translation NL > EN by Gerard van den Hooff

NL

EMOTICON  ;‐) by Maarten Janssen

Een gezicht? Twee ogen een neus en een mond, dat is het wel en in de praktijk hoeft het kwartet niet eens compleet te zijn: Twee ramen en een deur, schroeven naast een handvat, koplampen boven een grill, cirkel,  vierkant, driehoek: geanimeerd duiken gezichten overal op.. verontwaardigd, grijnzend, priemend, sereen. Wanneer echter ‐ denk bijvoorbeeld aan de Kopfstücke van Franz Xaver Messerschmidt [1] ‐ een mimiek eindeloos duurt verliest een uitdrukking haar geloofwaardigheid. Iemand (of iets) kan niet permanent verbaasd zijn of plezier hebben. De lachende op een schilderij van Frans Hals is Malle Babbe. En zelfs het pokerface wordt op den duur gratuit.

Formule

De mensfiguren in de ensceneringen van Anuli Croon doen zich voor maar zijn niet. Anatomie en patronen op kleding weerspreken de ruimtelijke suggesties van perspectief en van afdekken. Het interieur of exterieur waardoor de figuren omsloten worden dringt naar voren en absorbeert de figuren. De figuren zelf zijn deels het resultaat van sjabloon en stempel en als gevolg daarvan hebben zij inwisselbare zintuigen. Er zitten rechterhanden aan linkerarmen en er zijn figuren die de zintuigen van een ander hebben. Zoals het tafeltje in de Odyssee in elk vertrek van elk paleis "glanzend gewreven" is, zo verhuizen zintuigen mee van de één in het ene schilderij naar de ánder het andere. Wat tonen zij daarmee? Zij tonen zichzelf als formule. Als een quasi geruststellend cliché. Zij zijn zich dat bewust, hadden zich ook graag anders gepresenteerd maar gebrek aan drang of teveel aan dwang weerhoudt hun ervan. Klopt dat?

Lupus

In het schilderij 'Het Waait VI' heeft één van de ravottende figuren ogen en neus, een ander heeft neus en nummer drie heeft niets. Het ontbreken van zintuigen nodigt uit tot speculatie: invulbaar zijn, geen profiel hebben, onuitgesproken zijn, met stomheid geslagen zijn, blind zijn, gezichtsverlies lijden, niet gezien worden of niet gezien willen worden: "Bene qui latuit bene vixit" [2] en: "L'enfer, c'est les autres [3], maar anno 2015 verborgen leven? Alles en iedereen fluit en wijst op zichzelf. "Les autres" zijn iconisch en representatief. "De anderen" maken een profiel aan en voeden het discours. Men wordt zo wel heel resoluut op eigen tekortkomingen gewezen maar zich terugtrekken is dodelijker dan de wolf.

:‐x met soepele pols

Vooral monden moeten het ontgelden. Horen, zien en zwijgen ‐ observeren maar niets zeggen.

De spreektaal verdwijnt waardoor de universelere geste als communicatiemiddel overblijft. Maar wordt de boodschap daarmee authentieker? Figuren spelen zichzelf als Le Charlot in het Ballet

Mecanique [4]. Zij sorteren effect en desintegreren maar wie of wat hun beweegt blijft een raadsel.

The Who: "Dat dove, stomme en blinde ventje speelt een gemeen potje flipper.. hij moet wel een kronkel hebben" [5]. De 18e eeuw ontdekt de edele wilde, de 19e eeuw de idiot savant, de 20e eeuw de gehandicapte pinball-tovenaar met soepele pols, en de 21e?

Tooi die idiooT

Met deze drieslag doof ‐ stom ‐ blind is de neus buiten beeld geraakt. Een doorzichtige truc. Neuzen zijn kwetsbaar en doorgaans weinig gracieus. De neus poederen doe je niet om 'm op te laten vallen. Wie Idioot wil zijn maakt 'm groot en rood. En als je een grote rode neus hebt maar niet Idioot Idiot wil zijn? Dan wordt je Piloot ‐ het geen in dit kader wil zeggen: Een kameleon. Het Croonse kameleonspak kan uit camouflagestof bestaan maar is in de regel rood, geel of blauw of vertoont markante patronen in sprekende kleuren. Fluor, chroom, vliegtuigen, telefoons.

Neuzen spelen in het werk van Anuli Croon een opvallende rol. Zij zitten in de weg, steken uit het platte masker, zijn afstotend en doen een beroep op inleving. Wie de schilderijen van dichtbij bekijkt ziet in en onder de huid lekrandjes, verbeteringen, de textuur van een spons, een incidentele kwaststreek.. niet nadrukkelijk maar onmiskenbaar handwerk. Alle verf is met toewijding aangebracht, met liefde voor de protagonisten die ‐ook met hun onvolkomenheden‐ dóór moeten.

Het origineel als kopie

Staand voor afgeschermde vensters en achter de eenzijdig transparante spiegel van het beeldvlak bereiden de figuren zich voor op de confrontatie met de buitenwereld, kleding inspecterend, zich een houding aanmetend. Lomp, elegant, Constructivistisch, Internationaal Gotisch?

Geschminkt en met open vizier betreden de nieuwerwetse burgers het publieke strijdperk in voorstellingen waarin zij coalities aangaan én waarin zij zich onderling bestrijden. Alle stijlmiddelen zijn dan toegestaan om elkaar te omarmen, in de houdgreep te nemen en voor het oog van de toeschouwer te verdringen.

Maarten Janssen (1960) is a visual artist who lives and works in Rotterdam and Berlin

1 Franz Xaver Messerschmidt / Duits‐Oostenrijks beeldhouwer / 1736 ‐ 1783

2 "Bene qui latuit bene vixit" / Tristia / Ovidius = Gelukkig diegene die zich goed verborgen hield.

3 "L'enfer, c'est les autres" / Huis Clos / Jean‐Paul Sartre = De hel, dat zijn de anderen.

4 Dudley Murphy en Fernand Leger 1924: (Le Charlot présente le) BALLET MÉCANIQUE.

5 "That deaf dumb and blind kid, sure plays a mean pinball.. There has to be a twist".

6 Combat II - Rode Neus I, 170x140cm, matte acryl / canvas, 2001 ANULI CROON