My paintings and works on paper show constructions that represent figures, interiors, and parts of cities as autonomous identities.
The figures as well as the urban fragments are composed of an assemblage of visual elements of different origins.
In a painting I always take my departure from varying viewpoints/perspectives. This way the paintings are becoming constructions that are open to several interpretations. The body shapes, noses and hands are stylized, the ambient features are made up of evenly looking planes and patterns.
In my work I aim to combine different viewpoints in order to achieve a convincing picture. Basically everything is equally important and weighs equally heavily. I make no distinction in terms of time or style: classical, modern, folk art, fashion, textiles, architecture, art, comic strips - anything that comes to mind crystallizes out and I force it together in paintings to give it an individual identity.
My influences are diverse:
Modern art, applied art, folk art; tapestries and textiles; comics and graphic novels; posters, stamps, book covers from various times and cultures.
These influences have fostered my imagery and strengthened me in my ambition to find what I was looking for. My paintings relate to a crystallized reality, but not in the form of a story. It is rather a matter of interrupted narratives and connotations that resound in the space. The viewers can wander among the various painted layers, or via the tangent planes where the layers converge.
In the paintings there is no centre; everything seems equally important. They are intangible puzzles that do not allow repetition or unambiguous explanations. This way the paintings are becoming lucid and autonomous constructions that are open to several interpretations.
Mijn schilderijen en werken op papier laten constructies zien die personages, interieurs en delen van een stad als een autonome identiteit neerzetten.
De figuren en de stadsfragmenten zijn opgebouwd uit een verzameling van visuele elementen van verschillende oorsprong.
Binnen een schilderij gebruik ik wisselende standpunten. De schilderijen worden daarmee constructies die open staan voor meerdere interpretaties. De lichaamsvormen, neuzen en handen zijn gestileerd, de omgevingskenmerken bestaan uit regelmatig ogende vlakken en patronen.
Ik zoek in mijn werk naar het samenvoegen van verschillende standpunten tot een overtuigend beeld. Alles is in principe van hetzelfde belang / telt even zwaar. Ik maak geen onderscheid in tijd of stijl; klassiek, modern, volkskunst, mode, stoffen, architectuur, kunst, strips. Dat wat zich opdringt kristalliseert uit en dwing ik tot elkaar in een schilderij tot een eigen identiteit.
Mijn invloeden zijn divers:
Moderne kunst; kunstnijverheid en volkskunst; strips en graphic novels; affiches, postzegels, boekomslagen; wandkleden en stoffen uit diverse tijden en culturen.
Deze invloeden hebben me gevoed in mijn beeldtaal en gesterkt in waar ik naar zocht. Mijn schilderijen verhouden zich tot de vormgegeven werkelijkheid maar niet in de vorm van een verhaal. Er is eerder sprake van echo's van afgebroken verhaallijnen en connotaties die door de ruimte klinken. De kijkers kunnen dwalen door de diverse geschilderde lagen, of via de raakvlakken waar de lagen convergeren.
Er is geen centraal middelpunt in de schilderijen te vinden, alles lijkt even belangrijk. Het zijn ongrijpbare puzzels die zich onmogelijk laten navertellen of zich op een sluitende manier laten verklaren. De schilderijen worden daarmee heldere en autonome constructies die open staan voor meerdere interpretaties.
A private mirror to the imagination
My paintings are based on an intuitive analysis of people in a private sphere. At first sight the figures and interiors may seem to speak for themselves, but my goal is that they are open to many interpretations. The same work should not be seen in the same way by different people.
The figures and interiors are painted as patchworks that bring together visual elements from very different origins and angles. These elements embody memories from a formative past. At least, that is the -somewhat misleading - suggestion. In reality the portrayed persons and interiors are nothing more than sets of elements (anchor points) that help the viewer to connect with the painting. These elements are decorative and refer to body shapes (noses) and textile patterns of clothes or furniture upholstery, that can be seen as someone's 'outfit.' However, it is unclear how the outfit has come about, who owns it, or whether it is designed to comfort or smother its tenants. So the paintings become subversive, because the decoration not only to seduces, but also to confronts the viewer with his/her continuously shifting visions of home and self. Home is where the heart is - where the hatred is.
The elements in the paintings are organised in a space that changes itsshape with the moods and needs of the viewer. Viewers can silently wander through the various layers in the painting, or on certain tangents in it. They need never justify where they look, there is never a fixed reason for a fixed gaze. I try to achieve in the open what David Lynch's Lost Highway did in the private darkness of a theatre: to provide a mystery that need not be solved, and that need not be foretold. The paintings are just there and tell about events without reason, in a black vacuum.
kijken en dwalen
Ik benader mijn schilderijen analytisch en intuitief, helder en plat. Mijn werk gaat over waarnemen; als het ware met een open blik de dingen voor het eerst bekijken.
Mijn schilderijen bieden ruimte aan zaken die zich in het stiltegebied afspelen. De ruimtes zijn bedoeld om in te (ver)dwalen. Zoals in de film Lost Highway van David Lynch. Een ongrijpbare puzzel die zich onmogelijk laat navertellen of op een sluitende manier laat verklaren. Een plaats waar de zaken zich poetisch in een zwart vacuum afspelen.
ambigu
Verschillende standpunten, invalshoeken, patronen vormen een open structuur. Zoals in het verhaal Ghosts / Schimmen uit The New York trilogie van Paul Auster. Waarin de hoofdpersoon verstrikt raakt in het zowel object als subject zijn.
Material / transformation
I make my paintings as well as my works on paper (including those in copies) with the help of paint rollers, small brushes, Scotch tape, ruler, home-made stencils and stamps. For materials I use gesso, matt acrylic paint, fluorescent paint, metallic paint and crayons.
The handwriting has no touch. The material is framed by tape, stencils and ruler. The texture is matt - except where metallic paint has been applied - and looks more like textile than paint.
This springs from the idea to develop my own imagery from an analytical and detached modus operandi, in which the diversity of my artistic interests can be incorporated.
Patterns, hands, attitudes, objects, pieces of furniture, colours, gestures, mouths, clothing, hair styles, noses and eyes are disconnected and made autonomous. This way I can cause the elements with their antipodal meanings to move among one another. Contrasts such as stagnation and movement, reflection and stress, the great rhythm and detail are thus brought together.
Materiaal / transformatie
Zowel mijn schilderijen als de werken op papier (ook de werken in oplage) maak ik met behulp van met verfrollers, kleine penselen, plakband, liniaal, zelfgemaakt sjablonen en stempels. Als materiaal gebruik ik gesso, matte acrylverf, fluorescerende verf, metallic-verf en (kleur)potloden.
Het handschrift is zo goed als toetsloos. Het materiaal wordt door plakband, sjablonen en liniaal ingekaderd. De verfhuid is mat -behalve waar metaalverf is ingezet- en oogt eerder als stof dan als een verfhuid. Dit komt voort uit de idee vanuit een analytische en intuïtieve werkwijze een eigen beeldtaal te ontwikkelen waarin de diversiteit van mijn beeldinteresses verwerkt kan worden.
Patronen, handen, houdingen, voorwerpen, meubelstukken, kleuren, gebaren, monden, kleding, kapsels, neuzen, ogen worden losgekoppeld en verzelfstandigd. Op deze manier kan ik de elementen met hun tegengestelde betekenissen door en naast elkaar laten bewegen. Tegenstellingen als stilstand en beweging, bezinning en hectiek, het grote ritme en het detail breng ik bij elkaar.
K U N S T S C H R I F T 5 / 2019
_ The artist’s choice _ ‘Even in art, past and present are by no means separate domains. Every two months, Kunstschrift invites an artist to elaborate upon her or his artistic biography.’
------
Even in art, past and present are by no means separate domains. In each Kunstschrift (‘Art Review’) we invite an artist to elaborate upon her or his artistic biography. Which works of art have made a lasting impression, and with which of them do they feel a special affinity?
"Back home, we had this comic magazine Pep, which was in the letterbox every week Our parents subscribed to Vrij Nederland, a weekly with drawings by Yrrah. His comics and drawings are just etched in my memory. Like those of Marten Toonder, and those in the Beestenkwartet, a ‘happy families’ card game of animals by Peter Vos. I find every image interesting and I make no distinction in terms of time or style: classical, modern, folk art, fashion, fabrics, architecture, art, comics. Anything that imposes itself crystallizes out, and I force it together in a painting to create its own identity.
Everything around us has a meaning. And we put a meaning to everything around us.
My work is not unambiguous. I want it to be subject to interpretation, so I fully realize that people may put different meanings to it. That’s why I use a simple and clear visual language. There are artists that you need for a while but at some point don’t return to. Others stay with you. With some it’s about the artwork itself. And with others how they came to it.
I got to know Giotto’s work through Giotto and the Languaqe of Gesture, a book by Moshe Barasch; I was eager to learn more about posture and gesture in painting.
Giotto’s work showed me that the profoundly human in the story of Jesus’ life could also be experienced by the illiterate, purely through gesture and posture, form and colour, expression and situation.These visual elements are timeless. To me, bodily posture as the basis of a visual narrative was a crucial insight.
In the 1980s I saw paintings by Edvard Munch in the Van Abbe Museum. The difference between looking at his works at close quarters and from a distance turned out to be huge. I understood that the work done by hand that you don’t think you can see from a distance does play a role in how you experience a painting. People often think that my work is cropped with perfect outlines. But when you come closer, you will see the paint that has run under the tape, hiccups in the brushstrokes and traces of elements that have been removed or moved.
From Philip Guston I got the words of the work process. Once you start a painting in the studio, you let go of what you absorbed at some time in terms of skills or knowledge and find that an important part is to listen to your physical memory. For me it’s also a way to come up with new things and not only to stay safely on familiar territory.
In 2003 I made paintings after portraits by Holbein. Take the portrait of Thomas Cromwell. Foreground and background seem to have been given equal attention and detail. The bluntness – or is it efficiency – with which Holbein frames his subject and makes surfaces stop abruptly is unique. I still find that a wonderful foundation on which to build a painting.
In the Stedelijk Museum Amsterdam, in the 1990s, they exhibited the last paintings of Malevich. A self-portrait and a portrait of his wife. Everything that a painting can be for me is in these works. The subject’s arms and body are placed in a stylized, non-specific pose. Malevich uses abstraction and realism interchangeably. Plane, detail and form come together – from very different backgrounds – to create a compelling image. I later learned more about his life and background, partly by reading The Lost Collection by Lien Heyting. Malevich grew up with folk art, and as a young adult had the opportunity to develop into a prominent avant-garde artist. In the last years of his life he was forced to find a different path in his painting.
Henri Matisse’s The Piano Lesson is a huge canvas. It made a deep impression on me when I first saw the original. First you see a green and a pink area explode from a large grey one. Then you begin to discern more detail. Geometric shapes. A boy behind the piano. A painting within a painting. The green plane is outside. Grass or trees. His quest is visible in the way he places everything in the same level in the flat plane.
Better than anyone else, Saul Steinberg has mastered the magic of form swinging to meaning and back. With Steinberg, a line is a line but at the same time a lasso, or a skyline, or a child. With him, seriousness dissolves into humour and vice-versa. All in Line is the telling title of his publication of 1945. Inimitable.”
K U N S T S C H R I F T 5 / 2019
_ De keus van de kunstenaar _ ‘Heden en verleden zijn, ook in de kunst, geen gescheiden domeinen. Kunstschrift nodigt elke twee maanden een kunstenaar uit om iets te vertellen over haar of zijn kunsthistorische biografie.’
------
Heden en verleden zijn, ook in de kunst, geen gescheiden domeinen. In elk Kunstschrift nodigen we een kunstenaar uit om iets te vertellen over haar of zijn kunsthistorische biografie. Welke kunstwerken hebben indruk gemaakt, en met welke voel je verwantschap?
"Vroeger thuis viel elke week stripblad Pep op de mat. Onze ouders lazen Vrij Nederland waarin de tekeningen van Yrrah stonden. De strips en de tekeningen van Yrrah staan in mijn geheugen gegrift. Net als die van Marten Toonder, Peter Vos' Beestenkwartet. Ik vind elk beeld interessant. Ik maak geen onderscheid in tijd of stijl; klassiek, modern, volkskunst, mode, stoffen, architectuur, kunst, strips. Dat wat zich opdringt kristalliseert uit en dwing ik tot elkaar in een schilderij tot een eigen identiteit.
Alles om ons heen heeft betekenis. Aan alles om ons heen geven wij betekenis.
Mijn werk is niet eenduidig. Ik wil dat het ruimte !aat voor meerdere interpretaties, maar ik ben me bewust van alle betekenissen die de toeschouwer eraan kan geven. Daarom gebruik ik een eenvoudige en heldere beeldtaal. Er zijn kunstenaars die je een tijdje nodig hebt en waar je op een gegeven moment niet meer naar terugkeert. Anderen blijven bij je. Bij de een gaat het om het kunstwerk zelf. En bij de ander hoe ze daartoe zijn gekomen.
Het werk van Giotto leerde ik kennen via Giotto and the Lanquaqe of Gesture, een boek van Moshe Barasch; ik wilde meer weten over houding en gebaar in de schilderkunst.
Het werk van Giotto liet me zien dat het diepgaande menselijke in het verhaal van Jezus' leven door ongeletterden kon worden ervaren louter door middel van gebaar en houding, vorm en kleur, uitdrukking en situering. Deze beeldelementen zijn tijdloos. Lichaamshouding als basis van een beeldverhaal was voor mij een belangrijk inzicht.
In de jaren tachtig zag ik schilderijen van Edvard Munch in het Van Abbemuseum. Het verschil tussen dichtbij en op afstand naar zijn schilderij kijken bleek groot. Ik begreep dat het handwerk dat je op afstand niet denkt te zien wel degelijk meespeelt bij je ervaring van een schilderij. Men denkt vaak dat mijn werk knetterstrak is afgeplakt. Als je dichterbij komt zie je de verf die onder de tape is weggekropen, haperingen in penseelstreken en sporen van weggewerkte en verplaatste elementen.
Van Philip Guston heb ik de woorden gekregen van het werkproces. Als je eenmaal aan het werk bent in het atelier taat je los wat je ooit aan kennis tot je hebt genomen. Eenmaal aan een schilderij begonnen is een belangrijk onderdeel te luisteren naar het fysieke geheugen. Het is voor mij ook een manier om op nieuwe dingen te komen en niet veilig binnen bekend gebied te blijven.
In 2003 heb ik schilderijen gemaakt naar portretten van Holbein. Neem het Portret van Thomas Cromwell. Voorgrond en achtergrond lijken evenveel aandacht en detaillering te hebben gekregen. De botheid · of is het efficiëntie · waarmee Holbein zijn onderwerp kadreert en vlakken abrupt laat ophouden zijn uniek. Ik vind dat nog een steeds een geweldige basis om een schilderij op te bouwen.
In het Stedelijk Museum Amsterdam hingen in de jaren negentig de laatste schilderijen van Malevich. Een Zelfportret en het Portret van zijn vrouw. Alles wat een schilderij kan zijn voor mij zit in deze schilderijen. De armen van het personage zijn samen met het lichaam in een gestileerde niet-specifieke houding geplaatst. Malevich gebruikt abstractie en realisme door elkaar. Vlak, detail en vorm komen uit heel uiteenlopende achtergronden samen tot een overtuigend beeld. Later kwam ik meer te weten over zijn leven en achtergrond onder andere door het lezen van De verdwaalde collectie van Lien Heyting. Malevich groeide op met volkskunst, als jongvolwassene kreeg hij de kans zich te ontwikkelen tot belangrijk avant·garde·kunstenaar. In de laatste jaren van zijn leven was hij gedwongen een andere weg te vinden in zijn schilderkunst.
De pianoles van Henri Matisse is een enorm doek Het maakte toen ik het schilderij in het echt zag diepe indruk. Eerst zie je een groen en een roze vlak uit een groot grijs knallen. Dan begin je meer detail te onder scheiden. Geometrische vormen. Een jongen achter een piano. Een schilderij in een schilderij. Het groene vlak is buiten. Gras of bomen. Zijn zoektocht is zichtbaar in de manier waarop hij alles in hetzelfde niveau in het platt vlak plaatst.
Saul Steinberg beheerst beter dan wie ook de magie van vorm die omklapt naar betekenis, en terug. Een lijn van Stein berg is een streep en tegelijk een lasso, of een skyline, of een kind. Ernst lost bij hem op in humor, en andersom. All-in line is de veelzeggende titel van zijn te publicatie, in 1945. Onnavolgbaar."
Anuli Croon
Rotterdam
e info [at] anulicroon [dot] nl
m +31 [0] 6 144 8 35