NL Korte teksten door Landa van Vliet, Jan van Heemst, Piet de Jonge, Maurits van de Laar, Maartje Berendsen.

STOMME GETUIGEN

Anuli Croon schildert in de trant van het beeldverhaal. Het werk komt buitengewoon kleurrijk over. Het oogt simpel zonder simplistisch te zijn. De twee-dimensionale voorstelling conformeert zich geheel en al aan het platte vlak van doek, wand of muur. Het coloriet is overwegend helder en primair.

De schilderingen paren analyse aan intuïtie. Ze stellen de kijker voor raadsels. Hun eenvoud is bedrieglijk. Waar een verhaal meestal uitloopt op een ontknoping, houdt Anuli Croon haar plot listig verborgen in een bonte mix van handen, ogen, gebouwen, interieurs en ornamenten.

Mensen maken hun opwachting als stomme getuigen van onopgehelderde zaken; ze geven tekst noch uitleg. Toch zijn ze duidelijk met een liefdevolle toets ten uitvoer gebracht. Dat alleen al behoedt ze voor de anonimiteit van de massa.

Jan van Heemst / catalogus AANWINST Hogeschool Rotterdam

VERWARRING

Een vriend van me heeft twee schilderijen van Anuli Croon in huis hangen. Iedere keer als ik bij hem op bezoek ben dan kijk ik met veel plezier naar die werken. Het zijn vreemde figuren.

Ze bestaan uit meerdere lagen die verschoven lijken ten opzichte van elkaar, als uitgeknipte stukken papier. Ik vind het zo knap hoe Croon me iedere keer weet te pakken met de spanning die ze in haar werk legt. Ze schept verwarring omdat haar schilderstijl zo onpersoonlijk lijkt maar de figuren die ze neerzet juist zulke uitgesproken karakters hebben. In haar presentatie bij Rento Brattinga galerie in Amsterdam toont ze schilderijen en prenten. Ik ben erg benieuwd naar haar nieuwe werk.

Piet de Jonge

Rotterdam 2011

In het werk van Anuli Croon heeft een verschuiving plaatsgevonden in de nadruk binnen de afbeelding. 
In haar schilderijen figureerden aanvankelijk menselijke personages; deze figuren zijn, net als de interieurs in deze tentoonstelling, plat, zonder perspectief, hebben geen centraal aandachtspunt en zijn sterk eenvoudigd. 


Sinds enige tijd zijn het de interieurs zelf die de aandacht vragen. De collages en schilderijen die bij Berendsen te zien zijn, zijn ontdaan van ‘interieuraccessoires’: het is de ruimte zelf die openklapt, dichtgaat. 
Alle wanden, deuren, pilaren, openingen bestaan uit patronen die ten opzichte van elkaar optisch bedrieglijk werken. De blik zoekt naar wat vooraan staat, wat open is en wat dicht, maar nooit is zij daar zeker van. 
De handmatig getekende patronen zijn nooit vaker dan eenmalig terug te vinden in het werk, waardoor er een duizelingwekkende variatie in taal ontstaat.

EN