over mijn werk

ANULI CROON

Mijn schilderijen en werken op papier laten constructies zien die personages, interieurs en delen van een stad als een autonome identiteit neerzetten. De figuren en de stadsfragmenten zijn opgebouwd uit een verzameling van visuele elementen van verschillende oorsprong.

Binnen een schilderij gebruik ik wisselende standpunten. De schilderijen worden daarmee constructies die open staan voor meerdere interpretaties. De lichaamsvormen, neuzen en handen zijn gestileerd, de omgevingskenmerken bestaan uit regelmatig ogende vlakken en patronen.

 

Ik zoek in mijn werk naar het samenvoegen van verschillende standpunten tot een overtuigend beeld. Alles is in principe van hetzelfde belang / telt even zwaar. Ik maak geen onderscheid in tijd of stijl; klassiek, modern, volkskunst, mode, stoffen, architectuur, kunst, strips. Dat wat zich opdringt kristalliseert uit en dwing ik tot elkaar in een schilderij tot een eigen identiteit.

 

Mijn invloeden zijn divers van - Giotto, Rogier van der Weijden, Holbein, Zurburán, Matisse, Malevich, Lichtenstein, Jean Brusselmans, Hendrik Werkman, Philip Guston, Saul Steinberg, Yrrah, - ; het ritme in het werk van Alvar Aalto, patronen en speelgoed van Charles & Ray Eames and Alexander Girard (zowel de Eames als Girard waren fervente verzamelaars van volkskunst); strips en graphic novels; kunstnijverheid en volkskunst; wandkleden en stoffen uit diverse tijden en culturen; tot affiches en boekomslagen.

 

Deze invloeden hebben me gevoed in mijn beeldtaal en gesterkt in waar ik naar zocht. Mijn schilderijen verhouden zich tot de vormgegeven werkelijkheid maar niet in de vorm van een verhaal. Er is eerder sprake van echo's van afgebroken verhaallijnen en connotaties die door de ruimte klinken. De kijkers kunnen dwalen door de diverse geschilderde lagen, of via de raakvlakken waar de lagen convergeren.

 

Er is geen centraal middelpunt in de schilderijen te vinden, alles lijkt even belangrijk. Het zijn ongrijpbare puzzels die zich onmogelijk laten navertellen of zich op een sluitende manier laten verklaren. De schilderijen worden daarmee heldere en autonome constructies die open staan voor meerdere interpretaties.

 

materiaal / transformatie

Zowel mijn schilderijen als de werken op papier (ook de werken in oplage) maak ik met behulp van met verfrollers, kleine penselen, plakband, liniaal, zelfgemaakt sjablonen en stempels. Als materiaal gebruik ik gesso, matte acrylverf, fluorescerende verf, metallic-verf en (kleur)potloden. Het handschrift is zo goed als toetsloos. Het materiaal wordt door plakband, sjablonen en liniaal ingekaderd. De verfhuid is mat -behalve waar metaalverf is ingezet- en oogt eerder als stof dan als een verfhuid. Dit komt voort uit de idee vanuit een analytische en intuïtieve werkwijze een eigen beeldtaal te ontwikkelen waarin de diversiteit van mijn beeldinteresses verwerkt kan worden.

 

Patronen, handen, houdingen, voorwerpen, meubelstukken, kleuren, gebaren, monden, kleding, kapsels, neuzen, ogen worden losgekoppeld en verzelfstandigd. Op deze manier kan ik de elementen met hun tegengestelde betekenissen door en naast elkaar laten bewegen. Tegenstellingen als stilstand en beweging, bezinning en hectiek, het grote ritme en het detail breng ik bij elkaar.

 

 

A.C.

*

Voor zowel de schilderijen als de werken op papier gebruik ik liniaal, verfroller, tape, matte – en/of metallic acryl en/of kleurpotlood, afhankelijk van de drager kan die regel veranderen: papier of canvas.

Men kan stellen dat mijn werk in groepen is te verdelen. Elke groep heeft zijn eigen onderwerp, formaat en schaal. De groepen zijn geen vaststaande reeksen maar kunnen te allen tijde worden aangevuld.

 

Mijn werken kun je verdelen in personages in een situering en stedelijke en landschappelijke constructies. Elk werk op zich benader ik als een zelfstandige identiteit. Alle groepen wisselen onderling informatie uit. Zo kan ik binnen de grenzen van die groepen experimenteren en doorontwikkelen.

 

A.C.

*

kijken en dwalen

Ik benader mijn schilderijen analytisch en intuitief, helder en plat. Mijn werk gaat

over waarnemen als het ware met een open blik de dingen voor het eerst bekijken.

 

Mijn schilderijen bieden ruimte aan zaken die zich in het stiltegebied afspelen. De ruimtes zijn bedoeld om in te (ver)dwalen. Zoals in de film Lost Highway van David Lynch. Een ongrijpbare puzzel die zich onmogelijk laat navertellen of op een sluitende manier laat verklaren. Een plaats waar de zaken zich poetisch in een zwart vacuum afspelen.

 

ambigu

Verschillende standpunten, invalshoeken, patronen vormen een open structuur. Zoals in het verhaal Ghosts / Schimmen uit The New York trilogie van Paul Auster. Waarin de hoofdpersoon verstrikt raakt in het zowel object als subject zijn.

 

A.C.

copyright: Anuli Croon